DEMOCRATIE IS ZELFSTANDIGING

Harold W. Percival

DEEL II

VERANTWOORDELIJKHEID

Als de mens niet gelooft dat er een oorspronkelijke schepping was waaruit hij is afgedaald, zal hij dan zijn verantwoordelijkheidsgevoel niet verliezen, zich vrij voelen om te doen wat hij wil en een bedreiging voor de samenleving zijn?

Nee! De mens wordt volwassen. Bij het volwassen worden, moet ieder voor zichzelf beslissen.

In de lange ontwikkeling van de huidige beschaving heeft de mens zich in de staat van zijn jeugd gehouden en is deze bewaard gebleven. In dit tijdperk van deze beschaving groeit de mens uit de leeftijd van zijn jeugd. Het is daarom belangrijk en noodzakelijk voor de mens om te weten dat hij het tijdperk van mannelijkheid ingaat en dat hij verantwoordelijk is voor alles wat hij denkt en voor alles wat hij doet; dat het niet juist of juist is dat hij van iemand afhankelijk is of anderen voor hem laat doen wat hij voor zichzelf kan en moet doen.

De mens kan nooit een wet worden gemaakt die zich houdt aan en verantwoordelijk is uit angst voor de wet waarvan hij geen rol heeft gespeeld en waarvoor hij daarom vindt dat hij niet verantwoordelijk is. Wanneer de mens wordt getoond dat hij helpt om de wet te maken waardoor hij leeft en wordt geregeerd; dat hij verantwoordelijk is voor alles wat hij denkt en doet; wanneer hij ziet, wanneer hij voelt en begrijpt dat zijn bestemming in het leven wordt gemaakt door zijn eigen gedachten en daden en dat zijn bestemming hem wordt toegediend volgens dezelfde wet van gerechtigheid die aan alle mensen wordt uitgedeeld, dan zal het zelf zijn - blijkbaar voor de mens dat hij een ander niet kan aandoen wat hij niet wil dat anderen hem aandoen, zonder dat hij op zijn beurt lijdt voor wat hij de ander heeft laten lijden.

Een kind gelooft wat het wordt verteld. Maar als het een man wordt, zal hij redeneren en begrijpen, anders moet hij al de dagen van zijn leven een kind blijven. Terwijl de verhalen een kind met de komende jaren vervagen, verdwijnt zijn kinderachtig geloof in de aanwezigheid van zijn reden.

Om verantwoordelijk te zijn, moet een man zijn jeugd ontgroeien. Hij groeit uit de kindertijd door na te denken. Door te denken vanuit een achtergrond van ervaring kan de mens verantwoordelijk worden.

De mens heeft bescherming tegen zichzelf nodig, niet minder dan bescherming tegen zijn vijanden. De vijanden waar de mens het meest bang voor moet zijn, zijn zijn gevoelens en verlangens die niet zelfbestuurd zijn. Geen goden of mensen kunnen de mens beschermen tegen zijn eigen verlangens, die hij kan en moet regeren en sturen.

Wanneer de mens zich ervan bewust is dat hij niemand meer hoeft te vrezen dan hij zelf zou moeten vrezen, wordt hij verantwoordelijk voor zichzelf. Zelfverantwoordelijkheid maakt de mens onbevreesd en geen enkele zelfverantwoordelijke hoeft hem te vrezen.

De mens is verantwoordelijk voor de beschaving. En als de beschaving wil doorgaan, moet de mens zelfverantwoordelijk worden. Om zelfverantwoordelijk te worden, moet de mens meer over zichzelf weten. Om meer over zichzelf te weten, moet de mens denken. Denken is de weg naar zelfkennis. Er is geen andere weg.

Er is een gedachte van het lichaam en er is een gedachte van zichzelf. Het soort geest dat in het denken wordt gebruikt, wordt bepaald door het onderwerp van het denken. Bij het denken aan het lichaam wordt de lichaam-geest gebruikt. Om aan jezelf te denken, moet de gevoel-geest worden gebruikt. Het denken met je lichaam en geest leidt je weg van jezelf; leidt door de zintuigen en naar beneden en naar de natuur. Je lichaam en geest kunnen niet aan jezelf denken; het kan alleen door de zintuigen denken, over de objecten van de zintuigen, en de zintuigen leiden en leiden het in het denken. Door een training en discipline van het lichaam en geest om te denken, kan de wetenschap van de zintuigen worden ontwikkeld en verworven; de wetenschap waarmee de verste reikt en zich in de natuur bevindt, kan worden onderzocht. Maar de wetenschap van de zintuigen kan nooit het zelfbewuste Zelf aan de mens in de mens onthullen of bekendmaken.

Totdat je zelfkennis krijgt, blijft je lichaam en geest een scherm van de natuur om je heen houden, de denkende doener: zal je aandacht in je lichaam houden op je lichaam en de objecten van de natuur. Denken met je lichaam en geest verbergt jou, de doener, dus voor jezelf; en je lichaamszintuigen houden je, de denkende doener in het lichaam, in onwetendheid van jezelf.

De mens heeft van binnen het begin van zelfkennis, als een punt. Het punt van zelfkennis is: dat hij bij bewustzijn is. Als je denkt 'ik ben bewust', sta je aan het begin van zelfkennis. Dan weet je dat je bewust bent. Kennis dat men bewust is, is zijn eigen bewijs; er is geen ruimte voor twijfel. De body-mind kan het gevoel niet bewust maken dat het bewust is. De lichaam-geest gebruikt het licht van de zintuigen niet om zich bewust te worden van zichzelf, maar bewust van de objecten van de natuur.

De gevoelsgeest wordt gebruikt door te denken dat hij zichzelf bewust is en gebruikt het Bewuste Licht van binnen om te denken.

Door te denken aan bewust zijn, brengt het Bewuste Licht in het denken van de voelende geest de lichaam-geest tot rust, terwijl het gevoel de kennis bereikt dat het bewust is. Dan, op dat korte moment, terwijl de lichaam-geest verstild is, kunnen de zintuigen geen objecten van de natuur opleggen om af te leiden en te voorkomen dat het gevoel weet dat het weet. Dat kennispunt is het begin van je kennis van jezelf: de zelfkennis van de onsterfelijke doener in het lichaam.

Opdat het gevoel van de doener zichzelf zou kunnen kennen zoals het is, zonder het lichaam, moet het gevoel de zintuigen van het lichaam verwijderen waardoor het wordt afgeleid en voor zichzelf wordt verborgen. De lichaam-geest kan stil worden en de zintuigen van het lichaam kunnen worden gestript door alleen met de gevoel-geest te denken.

De kennis van het gevoel dat het bewust is dat het bewust is, is de eerste stap op weg naar zelfkennis. Door alleen met de gevoelsgeest te denken, kunnen andere stappen worden genomen. Om de andere stappen in het denken te nemen om zelfkennis te bereiken, moet de doener zijn gevoel-geest trainen om na te denken en hij moet zijn verlangen-geest trainen om zijn verlangens te tonen hoe hij zichzelf kan besturen. Hoe lang het duurt om dit te doen, wordt bepaald door zichzelf en de wil van de doener om het te doen. Het kan gedaan worden.

De mens voelt en weet inherent dat hij niet verantwoordelijk is als hij niets meer heeft om op te vertrouwen dan de veranderende zintuigen van zijn lichaam. Er zijn concepties van attributen die afkomstig zijn van het Drie-Zelf van de Doener die ze opvat. De doener in elk mens is een onafscheidelijk deel van zo'n drie-enige zelf. Daarom kan de mens zich voorstellen dat er een alwetende en almachtige en altijd aanwezige is op wie hij een beroep kan doen en op wie hij kan vertrouwen.

Elk mens is de buitenste en onvolmaakte fysieke uitdrukking van de doener van zo'n drie-enige zelf. Geen twee mensen zijn van hetzelfde Triune Zelf. Voor elke mens op aarde is er zijn Drie-enige Zelf in het Eeuwige. Er zijn meer Triune Zelven in het Eeuwige dan er mensen op aarde zijn. Elk Triune Zelf is een Kenner, een Denker en een Doener. Identiteit als ik-zijn met volledige en volledige kennis van alle dingen is een attribuut van de Kenner van het Drie-enige Zelf die altijd overal aanwezig kan zijn en die weet dat alles bekend is over de hele wereld.

Juistheid en rede, of wet en gerechtigheid, met onbeperkte en onbegrensde macht zijn attributen van de Denker van het Drie-enige Zelf die macht gebruikt met gerechtigheid betreffende zijn Doer en bij het aanpassen van het lot dat Doer voor zichzelf en zijn lichaam en in zijn relatie heeft gemaakt naar andere mensen.

De doener moet de vertegenwoordiger en agent zijn in deze veranderende wereld van het Drie-enige Zelf in het Eeuwige wanneer het de vereniging van zijn gevoel en verlangen heeft bewerkstelligd en zijn huidige onvolmaakte fysieke lichaam heeft getransformeerd en opgewekt tot een perfect en eeuwigdurend lichaam.

Dat is het lot van de doener nu in elk mens op aarde. Dat wat nu de mens is, zal dan groter zijn dan iemand die in de geschiedenis bekend is. Dan zal er geen spoor van dergelijke menselijke zwakheid in de doener zijn om de mogelijkheid toe te geven om te dreigen, of op te roemen van macht, want er is veel te doen; en het is dan geweldig in liefde.