HET

WOORD

November 1907

MOMENTEN MET VRIENDEN

De christen zegt dat de mens een lichaam, ziel en geest heeft. De theosoof zegt dat de mens zeven principes heeft. Wat zijn in een paar woorden deze zeven principes?

De theosoof bekijkt de mens vanuit twee standpunten. Van de een is hij sterfelijk, van de ander is hij onsterfelijk. Het sterfelijke deel van de mens bestaat uit vier verschillende principes. Ten eerste, het fysieke lichaam, dat is opgebouwd uit vaste stoffen, vloeistoffen, lucht en vuur, die allemaal het materiaal van het fysieke lichaam zijn. Ten tweede, de linga sharira, die de vorm of het ontwerplichaam van het fysieke is. Dit vormlichaam is van ether, een minder veranderlijke materie dan het constant veranderende fysieke. Het ontwerp of vormlichaam is het principe dat het niet-gevormde voedsel vormt van vaste stoffen, vloeistoffen, gassen en licht dat in het lichaam wordt opgenomen, en dat zijn vorm gedurende het hele leven behoudt. Ten derde is prana, of het principe van het leven. Dit levensprincipe zorgt ervoor dat het vormlichaam uitzet en groeit, anders zou de vorm altijd hetzelfde blijven. Door het levensbeginsel worden de voedingsmiddelen van het fysieke lichaam constant in omloop gehouden. Het levensbeginsel scheurt het oude af en haalt het weg en vervangt het in de vorm door het nieuwe. Zo wordt het oude fysieke weggevoerd en vervangen door nieuwe fysieke materie, en wordt de levensmaterie ingebouwd in een fysiek lichaam, en dat fysieke lichaam krijgt vorm en wordt samengehouden door het ontwerp of het vormlichaam. Ten vierde is kama, het principe van verlangen. Verlangen is het turbulente hunkerende dier in de mens. Het zijn de inherente instincten en dierlijke neigingen in de mens, en het gebruikt en geeft richting aan het leven en de vorm van het fysieke lichaam. Deze vier principes vormen het deel van de mens dat sterft, wordt gescheiden, uiteenvalt en terugkeert naar de elementen waaruit het is afgeleid.

Het onsterfelijke deel van de mens is drieledig: ten eerste, manas, de geest. De geest is het onderscheidende principe dat de mens tot mens maakt. De geest is het redeneerprincipe in de mens, dat wat analyseert, scheidt, vergelijkt, dat zichzelf identificeert en zichzelf gescheiden van anderen beschouwt. Het verenigt zich met verlangen en tijdens fysiek leven vat het verlangen op uit zichzelf te zijn. Geest redenen, maar verlangen wil; de instincten hunkeren naar, in tegenstelling tot wat de reden dicteert. Uit het contact van geest met verlangen komen al onze ervaringen in het leven. Dankzij het contact van geest en verlangen hebben we de dualiteit van de mens. Enerzijds een hunkerende, woedende, ongebreidelde bruut; anderzijds een redelijk, vredelievend wezen wiens oorsprong goddelijk is. De geest is het principe waarmee het gezicht van de natuur wordt veranderd; bergen worden geëgaliseerd, grachten gebouwd, torenhoge structuren opgetrokken en de natuurkrachten ingezet en gedreven om beschavingen op te bouwen. De zesde, buddhi, is de goddelijke ziel, het principe dat zichzelf kent en voelt in anderen en anderen in zichzelf. Het is het principe van ware broederschap. Het offert zichzelf op dat de hele natuur naar een hogere graad zou kunnen worden verheven. Het is het voertuig waardoor de zuivere geest werkt. Ten zevende, atma, is de geest zelf, puur en onbesmet. Alle dingen verenigen zich erin, en het is het enige doordringende principe door in en over alle dingen. Geest, ziel en geest zijn de onsterfelijke principes, terwijl het fysieke, de vorm, het leven en het verlangen sterfelijk zijn.

De christelijke verdeling van de mens in lichaam, ziel en geest is helemaal niet duidelijk. Als met lichaam de fysieke vorm wordt bedoeld, hoe verklaart dan het afzonderlijke leven, de permanente vorm en het dier in de mens? Als met ziel wordt bedoeld wat verloren of gered kan worden, vereist dit een andere verklaring dan de christen. De christen gebruikt ziel en geest en synoniem en hij lijkt noch ziel en geest te kunnen definiëren, noch het verschil tussen beide te kunnen aantonen. De theosoof geeft door zijn zevenvoudige indeling de mens een verklaring van de mens, die op zijn minst redelijk is.

In een paar woorden kun je me vertellen wat er gebeurt bij de dood?

Dood betekent het scheiden van het fysieke lichaam van zijn ontwerp, of vormlichaam. Naarmate de dood nadert, trekt het etherlichaam zich van de voeten naar boven terug. Dan verlaat de geest of het ego het lichaam door en met de adem. De adem bij het vertrekken stopt het leven, verlaat het vormlichaam en het vormlichaam stijgt op vanuit de borst en rolt meestal uit het fysieke uit de mond. Het koord dat het fysieke met zijn vormlichaam had verbonden, is gebroken en de dood heeft plaatsgevonden. Het is dan onmogelijk om het fysieke lichaam nieuw leven in te blazen. Het begeerte-principe kan de sensuele geest een tijdje in slavernij houden, als die geest tijdens het leven zijn verlangens als zichzelf heeft gedacht, in welk geval het bij de dierlijke verlangens blijft tot het een tijd tussen zichzelf en hen kan onderscheiden, dan is het gaat over in de ideale rust- of activiteitstoestand die overeenkomt met zijn hoogste gedachten, erdoor onderhouden terwijl hij in het fysieke lichaam leeft. Daar blijft het totdat zijn rustperiode ten einde is, dan keert het terug naar het leven op aarde om zijn werk voort te zetten vanaf het punt waar het was gestopt.

De meeste spiritisten beweren dat op hun zittingen de zielen van de overledenen verschijnen en met vrienden praten. Theosofen zeggen dat dit niet het geval is; dat wat gezien wordt is niet de ziel, maar het omhulsel, het spook of het begeertelichaam dat de ziel heeft weggegooid. Wie heeft er gelijk?

We beschouwen de uitspraak van de theosoof als de meest correcte, omdat de entiteit waarmee men tijdens een seance kan converseren slechts een echo is van wat de entiteit tijdens het leven dacht en een dergelijk gesprek van toepassing is op materiële dingen, terwijl het goddelijke deel van de mens zou over geestelijke dingen spreken.

Als de ziel van de mens door zijn begeerte-lichaam gevangen kan worden gehouden na de dood, waarom mag deze ziel dan niet op een seance verschijnen en waarom is het verkeerd om te zeggen dat deze niet verschijnt en met de sitters te praten?

Het is niet onmogelijk voor de menselijke ziel om aan seances te verschijnen en met vrienden te praten, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat dit het geval is, omdat de "sitters" niet weten hoe ze de tijdelijke gevangene moeten oproepen en omdat een dergelijke verschijning ofwel moet worden opgeroepen door iemand die weet hoe, of anders door het intense verlangen van iemand die leeft evenals van de gedecarneerde menselijke ziel. Het is verkeerd om te zeggen dat de verschijningen de zielen van de overledenen zijn, omdat de menselijke ziel die geen onderscheid kan maken tussen zichzelf en zijn verlangens, meestal een metamorfose doormaakt die vergelijkbaar is met die van een vlinder, zodat hij zijn toestand kan realiseren. In deze toestand is het inactief, net als de cocon. Die menselijke ziel die zich uit eigen wil kan onderscheiden van het dier, zou weigeren meer te maken te hebben met dat dier dat hem zo'n kwelling veroorzaakt.

De reden voor zo'n ongewone gebeurtenis als de verschijningen van een gecarnaviseerde menselijke ziel tijdens een seance zou zijn om te communiceren met iemand die aanwezig is over bepaalde onderwerpen, zoals bijvoorbeeld informatie van spiritueel belang of een filosofische waarde voor de meest betrokkene. De communicatie van de entiteiten die zich voordoen onder de titel van een vertrokken persoon, babbelen en ratelen over onbelangrijke dingen met af en toe speculaties over een kwestie die door een van de zittenden wordt gesuggereerd. Als onze overleden vrienden zich tijdens hun aardse leven schuldig hadden gemaakt aan een dergelijk gesprek, dan zouden we als vrienden om hen hebben bedroefd, maar desondanks hadden we ons gedwongen moeten hebben hen in een gekkenhuis te hebben geplaatst, want dat zou was meteen duidelijk dat ze hun verstand hadden verloren. Dit is precies wat er is gebeurd met de wezens die op seances verschijnen. Ze hebben eigenlijk hun verstand verloren. Maar het verlangen waarover we spreken blijft bestaan, en het is het verlangen met slechts een blote weerspiegeling van de geest waarmee het in verband was gebracht en dat verschijnt tijdens de seance. Deze verschijningen springen van het ene onderwerp naar het andere zonder reden te tonen, noch enige duidelijke helderheid van gedachte of uitdrukking. Net als de krankzinnigen lijken ze plotseling geïnteresseerd te zijn in een onderwerp, maar ze verliezen het onderwerp, of hun connectie daarmee, plotseling en springen naar een ander. Wanneer iemand een gekkenhuis bezoekt, zal hij enkele uitzonderlijke gevallen tegenkomen. Een paar zullen met schijnbaar gemak praten over veel interessante onderwerpen, maar wanneer bepaalde zaken worden geïntroduceerd, wordt de gek gewelddadig. Als het gesprek lang genoeg wordt voortgezet, zal het punt worden ontdekt waarop ze ophielden mens te zijn. Het is precies zo met de spoken of verlangens die op seances verschijnen. Ze echoën de oude instincten en verlangens van en naar het aardse leven en drukken zich uit volgens die verlangens, maar ze vallen steevast in onzinnig gekakel wanneer andere zaken worden geïntroduceerd die niet geschikt zijn voor hun specifieke verlangen. Ze hebben de sluwheid van het dier en spelen, net als het dier, over het veld en kruisen en kruisen hun sporen om degene te ontwijken die hen achtervolgt met opeenvolgende vragen. Als de jacht wordt voortgezet, neemt de vertrokkene afscheid van de vragensteller omdat zijn "tijd voorbij is en hij moet gaan" of anders zal hij zeggen dat hij niet weet hoe hij moet antwoorden op wat hem gevraagd wordt. Als een gecarneerde menselijke ziel zou verschijnen, zou hij direct en helder zijn in zijn verklaringen en zou wat hij zei van waarde zijn voor de geadresseerde. De aard van zijn communicatie zou van morele, ethische of spirituele waarde zijn, het zou niet van alledaagse zaken zijn, zoals bijna altijd het geval is bij seances.

Als de verschijningen op seances alleen de schelpen, geesten of begeerten zijn die door de menselijke zielen na de dood zijn gedesancieerd, waarom is het dan dat ze in staat zijn om met de personen te communiceren over een onderwerp dat alleen bekend is aan de persoon in kwestie, en waarom komt het dat hetzelfde onderwerp steeds weer opnieuw ter sprake komt?

Als de spoken of verlangens tijdens het aardse leven verbonden waren met de namen waarmee ze beweren te zijn, zijn ze zich bewust van bepaalde onderwerpen, zoals in het geval van een gek, maar het zijn alleen automaten, ze herhalen steeds opnieuw de losse gedachten en verlangens van het leven. Als een fonograaf spreken ze uit wat er in hen is gesproken, maar in tegenstelling tot de fonograaf hebben ze de verlangens van het dier. Zoals hun verlangens verbonden waren met de aarde, zo zijn ze nu, maar zonder de terughoudendheid vanwege de aanwezigheid van de geest. Hun antwoorden worden gesuggereerd en vaak aangegeven door de vragen die hen worden gesteld, en die door hen worden gezien in de geest van de vraagsteller, ook al is hij zich daar misschien niet van bewust. Zoals bijvoorbeeld, kan iemand een licht zien reflecteren op de hoed van de drager of een ander object waarvan hij zich misschien niet bewust is. Wanneer de vragensteller op de hoogte wordt gebracht van iets dat hij nog niet eerder heeft gekend, vindt hij het geweldig en denkt hij natuurlijk dat het alleen door hemzelf en zijn informant had kunnen weten, terwijl het alleen de weerspiegeling is die in de geest van de vraagsteller wordt gezien of anders is het de indruk van een gebeurtenis veroorzaakt door de verlangen-vorm en uitdrukking gegeven wanneer de gelegenheid het toeliet.

Het feit kan niet worden ontkend dat geesten soms de waarheid vertellen en ook advies geven dat, als het wordt gevolgd, zal resulteren in het voordeel van alle betrokkenen. Hoe kan de theosoof of een ander die zich verzet tegen het spiritisme deze feiten ontkennen of wegnemen?

Geen theosoof of andere persoon die de waarheid respecteert, probeert ooit feiten te ontkennen, noch de waarheid te ontwijken, noch zou hij proberen de feiten te verbergen of weg te verklaren. Het streven van elke waarheid liefhebbende persoon is om de feiten te begrijpen, niet om ze te verbergen; maar zijn liefde voor feiten vereist niet dat hij de beweringen van een niet-redenerende persoon, of die van een spook of schelp, of elementair, vermomd als een dierbare vertrokken vriend als waar aanvaardt. Hij luistert naar de beweringen en bewijst vervolgens dat de beweringen waar of onwaar zijn door het aangevoerde bewijsmateriaal. De feiten bewijzen zichzelf altijd. Uit hun mond bewijzen heiligen dat zij heiligen zijn, filosofen filosofen zijn; het gepraat van niet-redenerende mensen bewijst dat ze niet-redenerend zijn en spooks blijken spooks te zijn. Wij geloven niet dat theosofen tegen de feiten van het spiritisme zijn, hoewel ze de beweringen van de meeste spiritisten ontkennen.

Het eerste deel van de vraag is: vertellen 'geesten' soms de waarheid. Dat doen ze soms; maar dat geldt ook voor de meest geharde crimineel. Voor zover er geen specifieke instantie van de waarheid die door een 'geest' wordt verklaard, is gegeven, zullen we durven zeggen dat de waarheid of waarheden die worden genoemd door wat sommige mensen erop willen wijzen 'geesten' te noemen van alledaagse aard zijn. Zoals bijvoorbeeld een verklaring dat je binnen een week een brief van Mary of John ontvangt, of dat Maria ziek wordt, of beter wordt, of dat een beetje geluk zal overkomen, of dat een vriend sterft, of dat er een ongeluk zal gebeuren. Mocht een van deze dingen waar zijn, dan zou dat alleen maar aantonen dat een entiteit - of die nu een hoog of laag karakter heeft - in staat is tot een fijnere zintuiglijke waarneming dan hetzelfde wezen, indien geïncarneerd. Dit komt omdat elk lichaam waarneemt op dat vlak waarop het functioneert. Terwijl je in een fysiek lichaam leeft, neemt je materiële dingen waar door de fysieke zintuigen; en gebeurtenissen worden alleen waargenomen op het moment dat ze zich voordoen, zoals verkouden worden, vallen, een brief ontvangen of een ongeval ontmoeten. Maar als iemand niet beperkt is tot het fysieke lichaam en nog steeds de zintuigen heeft, werken deze zintuigen op het vlak naast het fysieke, dat is het astrale. Iemand die op het astrale vlak functioneert, kan daar gebeurtenissen waarnemen; het gezichtspunt in het astrale vlak is van een hogere grond dan het fysieke. Zo kon bijvoorbeeld de gedachte of positieve intentie van iemand om een ​​brief te schrijven worden gezien door iemand die dergelijke intentie of gedachte kon zien, of een verkoudheid kon met zekerheid worden voorspeld door de toestand van het astrale lichaam te zien van degene die zou heb het. Sommige ongevallen kunnen ook worden voorspeld wanneer de oorzaken ervan in gang zijn gezet. Deze oorzaken zitten steevast in de gedachten of de acties van mensen, en wanneer een oorzaak wordt gegeven, volgt het resultaat. Ter illustratie: als een steen in de lucht wordt gegooid, kan men zijn val voorspellen lang voordat deze de grond raakt. Afhankelijk van de kracht waarmee het werd gegooid en de boog van zijn beklimming, kan de curve van zijn afdaling en de afstand die het zal vallen nauwkeurig worden voorspeld.

Entiteiten die op het astrale vlak functioneren, kunnen dus de oorzaken zien nadat ze zijn gegenereerd en kunnen een gebeurtenis met nauwkeurigheid voorspellen omdat ze in het astrale kunnen zien wat er in het fysieke gebeurt. Maar een moordenaar kan de beklimming van een steen zien en zijn afdaling net zo waar voorspellen als een heilige of een filosoof. Dit zijn materiële zaken. Het advies dat wordt gegeven om een ​​ongeval te voorkomen, bewijst niet dat het door een onsterfelijke ziel wordt gegeven. Een schurk kan een van een naderend ongeval net zo nauwkeurig adviseren als een wijze. Beide kunnen iemand adviseren die een aflopende steen in de weg staat en zijn verwonding voorkomen. Dus misschien een gek. Men zou zich kunnen afvragen hoe een dergelijk advies door een spook kan worden gegeven, als een spook zonder geest is. We zouden zeggen dat een spook verstoken is van geest in dezelfde zin dat een hopeloos krankzinnige man verstoken is van geest. Hoewel hij de kennis van zijn identiteit verliest, is er een lichte weerspiegeling die is ingeplant op het verlangen, en het blijft bij het verlangen. Het is deze weerspiegeling die in bepaalde gevallen de schijn van de geest geeft, maar er moet aan worden herinnerd dat hoewel het omhulsel de geest heeft verloren, het dier overblijft. Het dier heeft zijn sluwheid niet verloren en de sluwheid van het dier met de indruk die de geest heeft achtergelaten, stelt het in staat om, in bepaalde gevallen, zoals die reeds zijn voorgekomen, de gebeurtenissen te volgen die zich voordoen in het rijk waar het functioneert. De feiten worden vervolgens op zichzelf weerspiegeld, zoals een foto door een spiegel kan worden weerspiegeld. Wanneer een gebeurtenis wordt weerspiegeld op het begeerte-lichaam en deze foto is verbonden met of gerelateerd aan een van de zittenden tijdens de seance, reageert de spook of shell op de gedachte die erop wordt gereflecteerd en probeert de gedachte of indruk voort te brengen als een piano zou uitspreken of reageren op de persoon die de toetsen bediende. Wanneer een oppas tijdens een seance iets heeft verloren of kwijt is geraakt, blijft dit verlies als een afbeelding in zijn hoofd en wordt deze foto opgeslagen als een oude herinnering. De foto wordt vaak waargenomen of weerspiegeld door het verlangen of het spook. Vervolgens reageert het op de foto door de sitter te vertellen dat op zo'n moment zo'n waardevol artikel verloren is gegaan, of dat dit artikel door hem kan worden gevonden op de plaats waar hij het had neergezet of waar het verloren was gegaan. Dit zijn gevallen waarin de feiten worden vermeld en advies wordt gegeven, wat juist blijkt te zijn. Aan de andere kant, waar een feit wordt gegeven, worden honderd leugens gezegd, en wanneer advies eenmaal correct is, is het duizend keer misleidend of schadelijk. We zeggen daarom dat het zonde van de tijd en schadelijk is om het advies van de overledenen te vragen en op te volgen. Het is een bekend feit dat alle mensen die azen op de zwakke punten van anderen, bezig zijn met gokken of gokken, of speculaties op de markt, hun beoogde slachtoffers toestaan ​​om kleine bedragen te winnen, of ze zullen het slachtoffer vleien op zijn sluwheid in speculatie. Dit wordt gedaan om het slachtoffer aan te moedigen zijn risico voort te zetten, maar uiteindelijk resulteert dit in zijn uiterste falen en ondergang. Hetzelfde is het geval met mediums en spookjagers en fenomenenjagers. De kleine feiten die ze waar vinden, lokken hen ertoe hun praktijken voort te zetten totdat ze, net als de speculant, te diep zijn om eruit te komen. De spooks nemen de controle over en kunnen uiteindelijk het slachtoffer volledig obsederen en volgen vervolgens mislukking en ruïne. De statistieken van mediumschap en van fenomenenjagers zullen deze uitspraken bewijzen.

Een vriend [HW Percival]