HET

WOORD

APRIL 1906

MOMENTEN MET VRIENDEN

Gelooft een theosoof in bijgeloof? werd niet lang geleden gevraagd voor een partij vrienden.

Een theosoof aanvaardt alle feiten en verliest nooit zijn reden. Maar een theosoof houdt niet op en blijft tevreden met het feit; hij probeert het te herleiden tot zijn oorsprong en de gevolgen ervan te zien. Bijgeloof is het geloof in of de praktijk van iets zonder echt te weten waarom. In een breder licht is bijgeloof een instemming van de geest met een instinct of neiging tot een bepaalde praktijk zonder andere reden voor geloof. Het bijgeloof van een volk is de vage weerspiegeling van vergeten kennis. De kennis verdwenen, en degenen die de kennis hadden, de mensen blijven de vormen oefenen; en dus worden de vormen en overtuigingen van generatie op generatie door traditie overgedragen. Naarmate ze verder van kennis verwijderd raken, houden ze zich dichter vast aan hun bijgeloof en kunnen zelfs fanatiek worden. De praktijk zonder medeweten is bijgeloof. Bezoek de kerken in een grote stad op een zondagochtend. Zie de formaliteiten van aanbidding; let op de processie van koren; let op het insigne van degenen die de dienst uitvoeren; observeer de beelden, heilige ornamenten, instrumenten en symbolen; luister naar de herhaling en de formule van aanbidding tot - wat? Kunnen we iemand die dit niet kent de schuld geven dat hij het bijgeloof noemt en zeggen dat we een bijgelovig volk waren? We zijn dus geneigd de overtuigingen van anderen te beschouwen die zelden bijgeloviger zijn dan onze eigen mensen. Het bijgeloof van degenen die we 'de onwetende' en 'de goedgelovige' noemen, moet zijn ontstaan. Degenen die het zouden weten, moeten de tradities of bijgeloof herleiden tot hun oorsprong. Als ze dit doen, krijgen ze kennis, wat het tegenovergestelde is van de niet-intelligente weerspiegeling ervan - bijgeloof. Een onbevooroordeelde studie van het eigen bijgeloof zal een treurige onwetendheid van zichzelf onthullen. Ga door met de studie en het zal leiden tot de kennis van het zelf.

Welke basis is er voor het bijgeloof dat iemand geboren met een "caul" een psychisch vermogen of occulte kracht kan bezitten?

Dit geloof komt door de eeuwen heen uit de oudheid, toen de mensheid gemeenschap had met wezens in en rond de aarde. Toen werden het gezichtsvermogen, het gehoor en andere innerlijke occulte zintuigen van de mens overschaduwd door te groeien naar een meer sensueel en materieel leven. Er is geen deel van het lichaam van de mens dat niet gerelateerd is aan enige kracht en macht in een of meer van de onzichtbare werelden van de natuur. Dat wat de "caul" wordt genoemd, is gerelateerd aan de astrale wereld. Als, wanneer de mens in deze fysieke wereld wordt geboren, de caul bij hem blijft, stempelt of maakt hij indruk op het astrale lichaam met bepaalde neigingen en stemt deze af op de astrale wereld. In het latere leven kunnen deze neigingen worden overwonnen, maar nooit volledig worden uitgewist, omdat de linga sharira, het astrale ontwerplichaam, is afgestemd om indrukken van het astrale licht te ontvangen. Het bijgeloof dat zeevarende mannen aan dit relikwie hechten, omdat het een voorteken van "geluk" of als conserveermiddel tegen verdrinking is, is gebaseerd op het feit dat het een bescherming was voor het embryo tegen nadelige elementen in de prenatale wereld, zo kan het nu in de fysieke wereld beschermen tegen de gevaren van het water dat overeenkomt met het astrale licht en de elementen die, hoewel ze fysiek worden genoemd, niettemin occult zijn en hun oorsprong vinden in de astrale wereld.

Als een gedachte wordt doorgegeven aan de geest van een ander, waarom wordt dit dan niet zo nauwkeurig en met zoveel intelligentie gedaan als het gewone gesprek wordt gevoerd?

Het wordt niet gedaan omdat we niet in gedachten 'praten'; noch hebben we de taal van het denken nog geleerd. Maar toch, onze gedachten worden vaker overgebracht naar de geest van anderen dan we veronderstellen, hoewel het niet zo intelligent wordt gedaan als we zouden converseren omdat we niet gedwongen zijn om met elkaar alleen door gedachten te communiceren, en omdat we zal niet de moeite nemen om de geest en de zintuigen te onderwijzen om het te doen. Iemand geboren onder gecultiveerde mensen wordt verzorgd, getraind, gedisciplineerd en opgeleid in de wegen van de ouders of de kring waarin hij wordt geboren. Stop maar om na te denken, en het zal meteen duidelijk worden dat het jarenlang geduld vereist van de kant van de leraar en voortdurende inspanning van de kant van de leerling om de kunst van het spreken en lezen en schrijven van een taal te leren, en om te leren de gewoonten, gebruiken en denkwijzen in die taal. Als het zo'n inspanning en training in deze fysieke wereld vereist om één taal te leren, is het niet vreemd dat maar weinig mensen in staat zijn om gedachten correct over te dragen zonder het gebruik van woorden. Het is niet occulter om gedachten zonder woorden over te dragen dan om gedachten over te dragen door middel van woorden. Het verschil is dat we hebben geleerd hoe we het moeten doen in de wereld van praten, maar nog steeds even onwetend zijn als sprakeloze kinderen in de wereld van het denken. Overdracht van gedachten door woorden vereist twee factoren: degene die spreekt en degene die luistert; de transmissie is het resultaat. Dit weten we hoe te doen, maar de feitelijke manier waarop we spreken en begrijpen is net zo occult voor ons als de overdracht van gedachten zonder woorden. We weten niet hoe en op welke manier de verschillende organen in het lichaam werken om het geproduceerde geluid te produceren; we weten niet door welk proces het uitgestraalde geluid door de ruimte wordt overgedragen; we weten niet hoe het geluid wordt ontvangen door het timpaan en de gehoorzenuw; noch door welk proces het wordt geïnterpreteerd naar de intelligentie in wie de gedachte begrijpt die door het geluid wordt overgebracht. Maar we weten wel dat dit allemaal gebeurt en dat we elkaar op een dergelijke manier begrijpen.

Hebben we iets dat analoog is aan het proces van gedachtenoverdracht?

Ja. De telegrafische en fotografische processen lijken sterk op die van gedachteoverdracht. Er moet de operator zijn die zijn bericht verzendt, er moet de ontvanger zijn die het begrijpt. Dus dan moeten er twee personen zijn die gedisciplineerd, getraind of opgeleid zijn om elkaars gedachten door te geven en te ontvangen als ze dat intelligent zouden doen en met dezelfde nauwkeurigheid waarmee een gewoon intelligent gesprek wordt gevoerd, net zoals twee personen moeten kunnen spreken dezelfde taal als ze zouden converseren. Er wordt gezegd dat veel mensen dit kunnen, maar ze doen het alleen op een zeer onintelligente manier, omdat ze niet bereid zijn om de geest te onderwerpen aan een rigide training. Deze training van de geest moet net zo ordelijk zijn en met evenveel zorg worden uitgevoerd als het leven van de geleerde in een goed gedisciplineerde school.

Hoe kunnen we op intelligente wijze met elkaar in gesprek gaan?

Als iemand zijn eigen geest en die van anderen zorgvuldig zal observeren, zal hij zich realiseren dat zijn gedachten door een mysterieus proces op anderen worden overgebracht. Degene die door het denken zou praten zonder het gebruik van woorden, moet leren de functies van zijn geest te beheersen. Terwijl de functies van de geest worden bestuurd en men in staat is om de geest gestaag vast te houden aan een bepaald onderwerp, zal worden waargenomen dat de geest de vorm uitsnijdt, de vorm en het karakter aanneemt van het onderwerp dat wordt overwogen, en bij brengt dit onderwerp of deze gedachte eenmaal over op het object waarop het is gericht, door het daar te willen. Als dit goed wordt gedaan, zal de persoon op wie de gedachte is gericht, deze zeker ontvangen. Als het niet goed wordt gedaan, is er een onduidelijke indruk van wat wordt bedoeld. Wat het lezen of kennen van gedachten betreft, moeten de functies van de geest ook worden beheerst als de gedachte aan een ander moet worden ontvangen en begrepen. Dit gebeurt op dezelfde manier als een normaal intelligente persoon naar de woorden van een ander luistert. Om het goed te begrijpen moet men aandachtig luisteren naar de uitgesproken woorden. Om aandachtig te luisteren moet de geest zo stil mogelijk worden gehouden. Als irrelevante gedachten in de geest van de luisteraar komen, wordt de nodige aandacht niet gegeven en worden de woorden, ook al worden ze gehoord, niet begrepen. Als iemand de gedachte van een ander zou lezen, moet zijn geest op een aandachtige blanco worden gehouden, zodat de indruk van de overgedragen gedachte duidelijk en duidelijk kan worden bewaard. Als die gedachte dan duidelijk en duidelijk is, zal er geen enkel probleem zijn bij het begrijpen ervan. We zien dus dat de geest van de zender van de gedachte en de geest van de ontvanger van de gedachte beide moeten worden getraind in de praktijk, wil de gedachteoverdracht nauwkeurig en intelligent worden uitgevoerd.

Is het juist om de gedachten van anderen te lezen, of ze dat zouden doen of niet?

Zeker niet. Dit te doen is net zo onvergeeflijk en oneerlijk als het is om de studeerkamer van een ander binnen te gaan en zijn privépapieren te plunderen en te lezen. Telkens wanneer iemand een gedachte uitzendt, wordt deze gestempeld met de individualiteit van de afzender en draagt ​​hij een afdruk of handtekening. Als de gedachte van een aard is dat de afzender niet wil dat deze bekend wordt, markeert de afdruk of handtekening van de afzender het ongeveer hetzelfde als dat we een envelop als "privé" of "persoonlijk" zouden markeren. Dit zorgt ervoor dat het onzichtbaar is voor de zogenaamd oneerlijke bemoeial, tenzij de gedachte los in zijn formatie is en gerelateerd is aan de bemoeial. Door de ware occultist zou een dergelijke gedachte niet worden gelezen of verstoord. Zonder deze barrière zouden alle toekomstige leraren van occulte krachten in staat zijn om van de ene op de andere dag miljonair te worden, en misschien zouden ze de noodzaak om zoveel geld per les of vergadering te verdienen, overbodig maken. Ze zouden de aandelenmarkt verstoren, een occult vertrouwen vormen met de markten van de wereld, elkaar dan aanvallen en tijdig eindigen, zoals dat van de 'Kilkenny-katten'.

Een vriend [HW Percival]