HET
WOORD
MEI 1912
| Copyright 1912 door HW PERCIVAL |
MOMENTEN MET VRIENDEN
Waarom wordt de adelaar gebruikt als een embleem van verschillende naties?
Het is waarschijnlijk dat verschillende motieven hebben geleid tot het nemen van de adelaar als een embleem door de vele naties die het hebben geadopteerd. Toch kan worden aangenomen dat het werd genomen omdat het het beste de aard en het beleid, de ambitie, het ideaal van de naties vertegenwoordigde die het als hun norm hebben gedragen.
De adelaar is de koning van de vogels en van de lucht, zoals de leeuw de koning onder de dieren zou zijn. Het is een roofvogel, maar ook een overwinning. Het is een vogel met een groot uithoudingsvermogen, in staat tot snelle en lange vluchten. Het duikt snel op zijn prooi, stijgt snel en zweeft majesteitelijk op grote hoogte.
Een natie verlangt kracht, uithoudingsvermogen, moed, snelheid, heerschappij, macht. Een adelaar heeft dit allemaal in hoge mate. Het is redelijk om te veronderstellen dat dit enkele van de redenen zijn die naties, stammen of heersers ertoe brachten de adelaar als hun standaard aan te nemen. Het feit is dat het het symbool is geweest van veel van de veroverende landen van onze historische periode, en in het bijzonder van degenen die op grote afstand oorlog voeren.
Dit zijn de kenmerken van de adelaar. Maar de natie die deze vogel als symbool aanneemt, kwalificeert of specialiseert gewoonlijk zijn specifieke aard of bedoeling of ideaal door een motto dat de adelaar vergezelt of door een symbool in de klauwen van de adelaar of in zijn snavel te plaatsen, zoals een tak, pijlen, een vlag, een schild, de scepter, de bliksem, die elk afzonderlijk of in combinatie met andere emblemen het karakter van de natie symboliseren of de kenmerken die de natie leuk vindt en wat haar doelstellingen zijn.
Dit alles vanuit praktisch en materieel oogpunt. Er is nog een symboliek van de adelaar waar dezelfde kenmerken vanuit een meer spiritueel standpunt kunnen worden bekeken.
Het is een van de vier 'levende wezens' die in de Apocalyps worden genoemd en waarvan wordt gezegd dat ze rondom de troon van God staan. De adelaar is toegewezen aan het teken Schorpioen van de dierenriem. Het symboliseert de spirituele kracht in de mens. De adelaar is de viriele, spirituele kracht in de mens die tot de grootste hoogten kan stijgen. De natie of de mens die de adelaar als een embleem in spirituele zin neemt, probeert op spirituele wijze alles te bereiken dat door de adelaar in zijn materiële symboliek wordt vertegenwoordigd. Hij streeft naar overwinning over alles wat onder hem is en gebruikt zijn kracht om naar hogere rijken te stijgen. Door deze macht, vertegenwoordigd door de adelaar, te leiden, is hij de overwinnaar van zijn verlangens, verkrijgt hij heerschappij in het gebied van zijn lichaam waardoor hij stijgt en, net als de adelaar, zijn thuis in de berghoogten van het lichaam boven de cervicale wervels. Dus hij stijgt op van het teken Schorpioen, dat het laagste uiteinde van de rug is, naar de top, die naar het hoofd leidt.
Gebruikt de dubbelkoppige adelaar die nu als het nationale embleem van sommige landen wordt gebruikt en die wordt aangetroffen op de monumenten van de oude Hettieten uit de bijbel, naar de androgyne toestand van de mens?
Wanneer een tweekoppige adelaar als een nationaal embleem wordt gebruikt, is dit soms bedoeld om onder andere de bedoeling aan te geven dat twee naties of landen als één zijn verenigd, hoewel er twee hoofden voor de regering kunnen zijn. Tenzij andere symbolen de tweekoppige adelaar op de monumenten van de oude Hettieten vergezelden, zou dit symbool niet verwijzen naar de androgyne man. Androgyne man of tweeslachtige man, moet twee functies bevatten, twee krachten van tegenovergestelde aard. De tweekoppige adelaar is hetzelfde van aard, aangezien beide koppen van adelaars zijn. Om de androgyne mens door een adelaar te laten vertegenwoordigen, moet de adelaar worden vergezeld door of verbonden zijn met een leeuw, die, hoewel in een ander rijk, onder de dieren voorstelt wat de adelaar onder de vogels is. De oude Rozenkruisers spraken over 'Het bloed van de rode leeuw', waarmee ze de verlangens of de dierlijke natuur in de mens bedoelden. Ze spraken ook over 'De gluten van de witte adelaar', waarmee ze de psycho-spirituele kracht in de mens bedoelden. Deze twee, het bloed van de rode leeuw, en de gluten van de witte adelaar, zeiden ze, zouden elkaar moeten ontmoeten en zich vermengen en trouwen, en vanuit hun vereniging een grotere macht ontwikkelen. Dit klinkt als lege ravages van een gek, tenzij de symboliek wordt begrepen. Als dat zo is, zal het beseffen dat ze meer begrepen over fysiologische processen dan waarvoor ze de eer kregen.
Het bloed van de rode leeuw is het actieve verlangen dat leeft in het bloed van het lichaam. De gluten van de witte adelaar is in zijn eerste aspect de lymfe in het lichaam. De lymfe komt het hart binnen en is dus verenigd met het bloed. Uit deze vereniging wordt een andere kracht geboren die tot generatie aanzet. Als deze impuls wordt bevredigd, zeiden de Alchemisten, dat de leeuw zwak zou worden en de adelaar de kracht zou verliezen om op te staan. Als echter de gluten van de witte arend en het bloed van de rode leeuw zouden blijven vermengen zonder plaats te maken voor de impuls, zou de leeuw sterk worden en de adelaar krachtig, en de nieuwgeboren kracht van hun vermenging zou geven jeugd voor het lichaam en kracht voor de geest.
Deze twee, de leeuw en de adelaar, symboliseren de twee principes, de mannelijke en vrouwelijke aspecten van de mens vanuit een psychofysisch standpunt. De androgyne is iemand die de mannelijke en vrouwelijke aard en functies heeft. De leeuw en de adelaar, het bloed en de lymfe, die in hetzelfde lichaam samenkomen en hun functies uitvoeren om een nieuwe kracht in dat lichaam te genereren en zonder plaats te maken voor de impuls voor uiterlijke expressie, creëren een nieuwe lichamelijke kracht waaruit een geboren wordt nieuw wezen dat, net als de adelaar, van de aarde kan opstijgen en naar hogere rijken kan stijgen.
Een vriend [HW Percival]