HET

WOORD

MAART 1908

MOMENTEN MET VRIENDEN

Als het waar is dat niemand dan schillen, spoken en entiteiten verstoken van manas verschijnen, volgens de theosofische leringen, op seances, vanwaar komen de informatie en leringen van een filosofische en vaak theosofische aard, die sommige mediums ongetwijfeld hebben ontvangen?

Elke vorm van onderwijs heeft zijn waarde op of in zichzelf. Alle leringen moeten worden beoordeeld op wat ze waard zijn, ongeacht hun bron of autoriteit. Het hangt af van het vermogen van degene die een lering ontvangt of hij in staat is de lering op zijn werkelijke waarde te beoordelen. Sommige leringen dragen op hun gezicht alles wat er voor hen is, terwijl anderen moeten worden onderzocht, overwogen en geassimileerd voordat de ware betekenis wordt waargenomen. Meestal babbelen en drijven rond seances en de luisteraars ontvangen deze uitingen verwonderd. Af en toe kan een medium een ​​filosofisch discours ontvangen of herhalen, waarvan wordt gezegd dat het door enige controle wordt gedicteerd. Wanneer het onderwijs van filosofische of theosofische aard wordt gegeven via een medium, kan worden gezegd dat het afkomstig is van het hogere ego van het medium, of van een wijze man die nog in een lichaam leeft, of van iemand die heeft geleerd zich te scheiden en gescheiden te leven van het fysieke lichaam, of het kan afkomstig zijn van iemand die dit leven heeft verlaten, maar zich niet heeft losgemaakt van zijn lichaamswens dat hem vervolgens met de wereld verbindt en die niet is onderworpen aan de coma waardoor de gewone mens passeert tijdens en na de dood.

Onderwijs dat de moeite waard is, kan uit elk van deze bronnen komen, via een medium, al dan niet op een seance. Maar nooit moet een lering worden gewaardeerd, omdat deze afkomstig is van een bron die men als 'autoriteit' beschouwt.

Werken de doden individueel of collectief om een ​​bepaald doel te bereiken?

Wat bedoelen we met 'de doden'? Het lichaam sterft en verdwijnt. Het werkt niet na de dood en zijn vorm verdwijnt in het niets. Als met "de doden" de persoonlijke verlangens worden bedoeld, kunnen we zeggen dat ze een tijdje blijven bestaan, en dergelijke persoonlijke verlangens blijven zich inspannen om hun object of objecten te verkrijgen. Elk van deze doden moet werken voor zijn of haar persoonlijke doeleinden, omdat ze, omdat ze allemaal werken voor het persoonlijke verlangen, niet bezig zijn bepaalde doelen voor anderen te bereiken. Als daarentegen met 'de doden' wordt bedoeld dat deel van het zelf dat van leven tot leven blijft bestaan, dan zouden we zeggen dat het na de dood kan leven in de wereld van zijn zelfgebouwde idealen en voor zijn individuele genot , of de idealen ervan kunnen zodanig zijn geweest dat zij in hun doelen het leven van anderen omvatten, in welk geval de overledenen zouden leven of de idealen zouden assimileren die het tijdens het leven op aarde had gevormd. Deze aarde is de plek om te werken. De doden gaan over in een rusttoestand ter voorbereiding op hun terugkeer naar deze wereld voor werk. Van de onsterfelijke vonken die door deze fysieke lichamen in deze wereld werken, werken sommigen in deze wereld om bepaalde doelen als individuen te bereiken, terwijl anderen collectief werken om hun doel te bereiken. Elk van de eerste klassen werkt egoïstisch voor zijn eigen individuele doel. De andere klas werkt individueel en collectief voor het welzijn van iedereen. Dit geldt voor beide klassen die hun onsterfelijkheid niet hebben bereikt, wat onder onsterfelijkheid een ongebroken en continu bewust bestaan ​​door alle staten en omstandigheden betekent. Mensen die in het huidige leven onsterfelijkheid hebben bereikt, kunnen na de dood van het lichaam werken, hetzij voor hun individuele objecten of voor het welzijn van allen. Dit leven is de plek voor werk in deze wereld voor de gewone mens. In de staat na de dood werkt hij niet, want dat is de tijd voor rust.

Hoe eten de doden, of helemaal niet? Wat houdt hun leven in stand?

Voedsel is noodzakelijk om het bestaan ​​van een lichaam van welke aard dan ook te handhaven. Rotsen, planten, dieren, mensen en goden hebben voedsel nodig om te blijven bestaan. Het voedsel van één is niet het voedsel van allen. Elk koninkrijk gebruikt als voedsel het koninkrijk eronder en dient op zijn beurt als voedsel voor het koninkrijk erboven. Dit betekent niet dat het grove lichaam van het ene koninkrijk het voedsel van het andere is, maar dat de essentie van deze lichamen het voedsel is dat ofwel uit het koninkrijk beneden wordt genomen of aan het koninkrijk boven wordt aangeboden. Dode mensenlichamen dienen als voedsel voor de aarde, de planten, de wormen en dieren. De entiteit die het voedsel gebruikte, blijft bestaan ​​door voedsel, maar het voedsel van een dergelijke entiteit is niet hetzelfde voedsel dat werd gebruikt om het bestaan ​​van zijn fysieke lichaam voort te zetten. Na de dood gaat de echte mens over in een staat van rust en genot, pas nadat hij zich heeft afgescheiden van de grove verlangens van zijn fysieke leven. Door zijn associatie met deze verlangens door contact met de fysieke wereld, geeft hij aan deze verlangens een schijn van mens en deze verlangens denken enigszins na, maar alleen in de zin dat een glazen fles de geur heeft van een parfum dat het bevatte. Dit zijn meestal de entiteiten die na de dood verschijnen. Ze blijven bestaan ​​door voedsel. Hun voedsel wordt op vele manieren ingenomen, afhankelijk van de specifieke aard van de entiteit. Het verlangen bestendigen is het herhalen. Dit kan alleen worden gedaan door het specifieke verlangen door het fysieke lichaam van een mens te ervaren. Als dit voedsel wordt geweigerd door levende mensen, brandt het verlangen op en wordt het verteerd. Zulke verlangens eten geen fysiek voedsel, omdat ze geen fysiek apparaat hebben om fysiek voedsel af te voeren. Maar begeerte en andere entiteiten, zoals natuurelementen, zetten hun bestaan ​​voort in vorm door de geur van voedsel. Dus in deze zin kan men zeggen dat ze leven van de geur van voedsel, dat is de grofste vorm van voedsel waarvan ze gebruik kunnen maken. Vanwege dit feit worden bepaalde klassen van elementalen en gedecarneerde menselijke begeerte-entiteiten aangetrokken tot bepaalde plaatsen door de geuren die voortkomen uit voedsel. Hoe grover de geur, hoe dichter en sensueel de aangetrokken entiteit zal zijn; pre-menselijke entiteiten, elementalen, natuurgeesten worden aangetrokken en gepast door het branden van wierook. Het branden van wierook trekt dergelijke klassen of entiteiten aan naar hun aard. In die zin kan men zeggen dat 'de doden' eten. In een andere zin kan men ook zeggen dat het vertrokken bewuste principe dat in zijn ideale hemel of rusttoestand leeft, eet om zijn bestaan ​​in die staat voort te zetten. Maar het voedsel waarop hij leeft is van de ideale gedachten van zijn leven; volgens het aantal van zijn ideale gedachten levert hij het voedsel dat hij na de dood opneemt. Deze waarheid werd gesymboliseerd door de Egyptenaren in dat deel van hun Dodenboek waarin wordt aangetoond dat de ziel nadat deze door de Hal van de Twee Waarheden is gegaan en in de balans is gewogen, het veld van Aan Ru binnengaat. , waar het tarwe aantreft met de groei van drie en vijf en zeven el hoog. De overledenen kunnen alleen genieten van de rustperiode, waarvan de lengte wordt bepaald door zijn ideale gedachten terwijl hij op aarde is.

Dragen de doden kleding?

Ja, maar volgens de structuur van het lichaam dat ze moet dragen, van de gedachte die ze heeft gevormd en van het karakter dat ze moeten uitdrukken. De kleding van een man of ras is een uitdrukking van de kenmerken van het individu of de mensen. Afgezien van het gebruik van kleding als bescherming tegen het klimaat, vertonen ze bepaalde eigenaardigheden van smaak en kunst. Dit is allemaal het resultaat van zijn denken. Maar om de vraag direct te beantwoorden, zouden we zeggen dat het afhangt van de sfeer waarin de doden zich bevinden of ze al dan niet kleding dragen. Wanneer de overleden entiteit in gedachten nauw verbonden is met de wereld, zal ze de gewoonten en gebruiken behouden van de sociale wereld waarin ze zich bewoog, en als een dergelijke overleden entiteit zou kunnen worden gezien, zou ze verschijnen in de kleding die het meest geschikt was voor haar voorkeur. Het zou in zo'n kostuum verschijnen omdat wat zijn gedachte ook is, dat het zou zijn, en de kleding die men van nature in zijn gedachten zou dragen, zijn die welke hij tijdens zijn leven zou hebben gedragen. Als echter de gedachten van de overledene van de ene toestand in de andere zouden veranderen, dan zou hij verschijnen in de kleding die hij in gedachten zou hebben, passend bij de toestand. Echter, vanwege de gedachte aan mensen, zijn kleding bedoeld om gebreken te verbergen of de vorm te verbeteren, net zo goed als om het te beschermen of te beschermen tegen slecht weer, maar er is een sfeer waarin je na de dood terechtkomt en waar je wordt gezien zoals hij werkelijk is en niet zoals kleren hem doen lijken. Deze sfeer staat in het licht van zijn innerlijke god, die hem ziet zoals hij is en naar waarde oordeelt. In die sfeer heeft men geen kleding of enige bescherming nodig, aangezien men niet onderhevig is aan of beïnvloed wordt door de gedachten van andere wezens. Dus van 'de doden' kan worden gezegd dat ze kleding dragen als ze die nodig hebben of kleding willen, en er kan worden gezegd dat ze de kleding dragen die nodig is om hun lichaam te beschermen, te verbergen of te beschermen in overeenstemming met de omstandigheden waarin ze zich bevinden.

Leven de doden in huizen?

Na de dood is het fysieke lichaam strak gehuisvest in zijn houten kist, maar de vorm van het lichaam, het astrale lichaam, blijft niet in dat huis. Het verdwijnt als het lichaam over het graf doet; zoveel voor de fysieke kant. Wat betreft de entiteit die het lichaam bewoont, het leeft in omstandigheden of omgevingen die het meest in overeenstemming zijn met zijn aard. Als de dominante gedachte ervan zo is aangetrokken dat het naar een bepaald huis of een bepaalde plaats trekt, is het er in gedachte of in aanwezigheid. Dit is van toepassing op het begeerte-lichaam, maar de entiteit die na de dood in zijn ideale wereld leeft - meestal de hemel genoemd - mag daar in een huis wonen, mits het aan een huis denkt omdat het elk beeld kan schilderen dat het wil. Het huis waarin het zou wonen, zou een ideaal huis zijn, gebouwd door zijn eigen gedachte, en niet door menselijke handen.

Doden de doden?

De dood zelf is een slaap, en het is een lange of korte slaap zoals de entiteit die in deze wereld heeft gewerkt dat nodig heeft. Slaap is een periode van rust, een tijdelijke stopzetting van activiteit op elk vliegtuig. De hogere geest of het ego slaapt niet, maar het lichaam of de lichamen waardoor het functioneert, heeft rust nodig. Deze rust wordt slaap genoemd. Dus het fysieke lichaam, al zijn organen, cellen en moleculen slapen of hebben een periode, hoe kort of lang ook, waardoor ze zich magnetisch en elektrisch kunnen aanpassen aan hun toestand.

Een vriend [HW Percival]