HET

WOORD

KERSTLICHT

HET is het begin van de winterzonnewende. Lichtstralen in het zuidoosten verdrijven het nachtelijke leger en vertellen over de opkomende heer van de dag. Wolken verzamelen zich naarmate de dag vordert en werpen de langste schaduwen van het jaar. De bomen zijn kaal, het sap is laag en ijspijltjes doorboren de kale grond.

Avond komt; wolken veranderen de lucht in een koepel van lood. De winden kreunen laag van een doodslied; op een kleine ruimte boven de aardlijn van het zuidwesten, komt de grijze lucht omhoog vanaf een podium. De stervende koning van de hemel, een vuurbol gekleed in een paarse lijkwade, zinkt in trillende ruimte, voorbij de vallei die door de verre heuvels loopt. Kleuren vervagen; loodwolken dicht boven hem; de wind gaat liggen; de aarde is koud; en alles is in duisternis gehuld.

De tragedie van de tijd van het afgelopen jaar is voorbij. De denkende mens kijkt toe en ziet daarin de tragedie van het leven - en zijn eigen voorspelling. Hij ziet de nutteloosheid van inspanning in de eindeloze ronde van leven en dood, en droefheid valt over hem heen. Fain zou hij het gewicht van jaren bepalen en overgaan in de vergeetachtigheid van droomloze slaap ontwaken. Maar hij kan het niet. De verschrikkelijke wee van de mensheid breekt de somberheid van droefheid; en hij hoort. Verhoog de zwakheden van de mens: verloren geloof, gebroken vriendschappen, ondankbaarheid, hypocrisie, bedrog worden gezien. In zijn hart is hier geen plaats voor. Hij voelt de smarten van een wereld in throe en klopt met het pijnlijke hart van de mens. In zichzelf hoort de mens de roep van de mens om macht om te zien, te horen, te spreken. Leven uit het verleden en levens die komen, vinden stem in hem, en deze spreken in stilte.

Het pad van de zon symboliseert het leven van de mens: even zeker opstaan ​​- en of de hemel helder of bewolkt is - zeker in het donker zinken. Dit is de loop van talloze eonen geweest en kan nog eonen lang duren. Het hele leven van de mens is maar een trekje lucht, een flits in de tijd. Het is een lichtstreep, omhuld, gekostumeerd, die valt en enkele ogenblikken op het podium speelt; dan beeft, verdwijnt en wordt niet meer gezien. Hij komt - hij weet niet waar hij vandaan komt. Hij komt voorbij - waar? Is de mens geboren om te huilen, te lachen, te lijden en te genieten, lief te hebben, alleen dat hij moet sterven? Zal het lot van de mens altijd de dood zijn? De wetten van de natuur zijn voor iedereen hetzelfde. Er zit een methode in het groeiende grassprietje. Maar het grassprietje is een grassprietje. De mens is de mens. Het grassprietje bloeit en verwelkt; het betwijfelt niet het zonlicht noch de vorst. De mens stelt vragen terwijl hij lijdt, liefheeft en sterft. Als hij niet wordt beantwoord, waarom zou hij dan vragen stellen? Mannen hebben door de eeuwen heen vragen gesteld. Toch is er niet meer antwoord dan echo op het geritsel van het gras. De natuur baart de mens en dwingt hem vervolgens om overtredingen te begaan die ze met ontbering en dood terugbetaalt. Moet vriendelijke aard ooit worden gemaakt om te verleiden en te vernietigen? Leraren spreken van goed en slecht, van goed en kwaad. Maar wat is goed? wat slecht? welk recht? wat is er mis? - wie weet? Er moet wijsheid zijn in dit universum van de wet. Zal de vragende mens ooit onbeantwoord blijven? Als het einde van alles de dood is, waarom dan deze vreugde en pijn van het leven? Als de dood niet voor de mens eindigt, hoe of wanneer zal hij dan zijn onsterfelijkheid kennen?

Er is stilte. Terwijl de schemering dieper wordt, komen er sneeuwvlokken uit het noorden. Ze bedekken de bevroren velden en verbergen het graf van de zon in het westen. Ze verbergen de onvruchtbaarheid van de aarde en beschermen haar toekomstige leven. En uit de stilte komt antwoord op vragen van de mens.

O, ellendige aarde! O, vermoeide aarde! speelhuis van de spellen, en bloed bevlekt theater van talloze misdaden! O arme, ongelukkige man, speler van de spellen, maker van de onderdelen die je speelt! Nog een jaar is verstreken, een ander komt. Wie sterft? Wie leeft? Wie lacht er? Wie huilt? Wie wint? Wie verliest, op het einde van de act? Wat waren de onderdelen? Wrede tiran en arme onderdrukt, heilige, zondaar, dolt en salie, zijn onderdelen die je speelt. De kostuums die je draagt, veranderen met de verschuivende scènes in elke opeenvolgende act van de continue show van het leven, maar je blijft de acteur - weinig acteurs spelen goed en minder kennen hun rol. Ooit moet je, arme acteur, verborgen voor jezelf en anderen, in de kostuums van jouw rol, op het podium komen en spelen, totdat je hebt betaald en betaald voor elke daad in de delen die je speelt, totdat je je tijd hebt gediend en verdiende vrijheid van het spel. Arme man! te gretige of onwillige acteur! ongelukkig omdat je het niet weet, omdat je je deel niet zult leren - en daarin gescheiden blijft.

De mens vertelt de wereld dat hij de waarheid zoekt, maar hij houdt vast aan en zal zich niet afkeren van valsheid. De mens roept hardop om licht, maar glijdt weg als licht komt om hem uit de duisternis te leiden. De mens sluit zijn ogen en roept uit dat hij niet kan zien.

Wanneer de mens zal kijken en dingen aan het licht zal laten komen, zal het licht het goede en het slechte tonen. Wat voor hem is, wat hij moet doen, dat is goed, is goed, is het beste. Al het andere is voor hem slecht, verkeerd, niet best. Het zou moeten zijn.

Hij die wil zien, zal zien en hij zal begrijpen. Zijn licht zal hem laten zien: "Nee", "Laat zijn", "Dat is niet de beste." Wanneer de mens acht slaat op het "nee" en het "ja" zou weten, zal zijn licht hem tonen: "Ja", "Doe dit", "Dit is het beste." Het licht zelf wordt misschien niet gezien, maar het zal de dingen laten zien zoals ze zijn. De weg is duidelijk, wanneer de mens het wil zien - en volgen.

De mens is blind, doof, dom; toch zou hij zien en horen en spreken. De mens is blind en vreest het licht en kijkt naar de duisternis. Hij is doof omdat hij, luisterend naar zijn zintuigen, zijn oor traint om onenigheid te veroorzaken. Hij is dom omdat hij blind en doof is. Hij spreekt over fantomen en disharmonieën en blijft onuitgesproken.

Alle dingen laten zien wat ze zijn, aan degene die ziet. De onzichtbare mens kan de schijn van het echte niet onderscheiden. Alle dingen verkondigen hun aard en namen, aan degene die hoort; onhoorbare man kan geluiden niet onderscheiden.

De mens zal leren zien, als hij in het licht zal kijken; hij zal leren horen, als hij naar het ware zal luisteren; hij zal de kracht hebben om spraak te verwoorden, wanneer hij ziet en hoort. Wanneer de mens ziet en hoort en spreekt met de onschadelijkheid van kracht, zal zijn licht niet falen en hem onsterfelijkheid laten weten.