HET

WOORD

SPOKEN

(Vervolg)

Verlangen naar geesten van dode mannen

ALLEEN, gescheiden van hun fysieke geest en de geest, zonder andere materiële substantie dan hun eigen begeerte-energie, verlangen geesten van dode mensen de fysieke wereld niet. Ze kunnen de fysieke lichamen van levende mensen niet zien. Wanneer, na de dood, de verwarde begeerte-massa zich specialiseert in zijn specifieke geest of geesten, in de dierlijke vorm die de aard van het verlangen samenvat, dan gaat de begeerdicht op zoek naar datgene wat hem zal bevredigen. De wensgeest van de dode man is in de begeeringswereld. De begeerte-wereld omringt zich maar heeft nog geen contact met de fysieke wereld. Om in contact te komen met de fysieke wereld, moet de begeertespook zich verbinden met dat wat in contact staat met zowel de begeeringswereld als de fysieke wereld. Over het algemeen heeft de mens zijn wezen in de spirituele wereld, maar woont in de drie lagere werelden. Zijn fysieke lichaam beweegt en handelt in de fysieke wereld, zijn verlangens werken in de psychische wereld, en zijn geest denkt of is geagiteerd in de mentale wereld.

De semi-materiële astrale vorm van het fysieke lichaam is de schakel die het contact maakt tussen de verlangens van de levende man en zijn fysieke lichaam, en de begeerte is de schakel die zijn geest verbindt met zijn vorm. Als begeerte afwezig is, kan de geest zich niet bewegen of handelen op zijn lichaam, noch kan er enige actie van het lichaam in de geest zijn. Als de vorm afwezig is, kan verlangen niet bewegen of indruk op het lichaam maken en kan het lichaam geen voorziening leveren voor de behoeften van het verlangen.

Elk van deze delen die de organisatie van een levende mens gaan vormen, moet worden gecoördineerd met de andere delen zodat de mens in de fysieke wereld vrij kan leven en handelen. Maar terwijl de mens in de fysieke wereld handelt, handelt elk deel van hem in zijn specifieke wereld. Wanneer een verlangensgeest van een dode man op zoek gaat naar dat wat hem bevredigt, wordt hij aangetrokken tot een levende man die een verlangen heeft zoals de aard van de geest. De begeertespook van de dode man kan de levende man niet zien, maar het ziet of voelt een aantrekkelijk verlangen in de levende mens, omdat het verlangen van de levende mens zichtbaar is of waarneembaar is in de psychische wereld waarin de begeerdichtgeest is. De begeertespook van de overledene vindt de wens van de levende man die het meest op hem lijkt wanneer de levende man zijn geest werkt in overleg met zijn verlangen om iets te doen of een voorwerp te krijgen dat zijn verlangen bevredigt. Op dat moment gloeit het verlangen in de levende mens, flakkert uit, is duidelijk en wordt gevoeld in de psychische wereld, waar het verlangen werkt. De begeertespook van de dode man vindt op deze manier een levende man die hem waarschijnlijk de wensstof zal verschaffen die nodig is voor zijn bestaan. Dus het maakt contact met de levende mens door zijn verlangen en probeert in hem te reiken en in zijn lichaam te komen door middel van zijn adem en zijn psychische atmosfeer.

Wanneer de wensgeest van de dode contact maakt met en probeert de levende man te bereiken, voelt de man een extra intens verlangen en wordt hij aangespoord om te doen, te handelen. Als hij eerst overwoog hoe hij moest handelen of wat hij met legitieme middelen zocht, de extra intensiteit van de wensgeest van de dode man in contact met hem, doet hem nu nadenken over hoe te handelen en hoe dan ook te bereiken, maar om te krijgen, wat het verlangen zal bevredigen. Wanneer de daad wordt begaan of het object van het verlangen wordt verkregen, heeft dat verlangen de geest van een dode contact gemaakt met en zal hij die levende mens vasthouden tenzij hij een andere levende man kan vinden die beter in staat en klaar is om het te voeden door zijn verlangen . Verlangensgeesten van dode mannen worden aangetrokken door en komen niet alleen in contact met mannen van dezelfde aard van verlangen, maar van dezelfde kracht. Een begeertespook van een dode houdt daarom meestal niet op met de levende man die hem voedt, totdat de levende mens niet meer in staat is om aan zijn eisen te voldoen. Het nastreven van de begeertespook is om de levende mens er van of door zijn begeerte naar toe te laten brengen van de specifieke kwaliteit van begeerte die nodig is voor het in stand houden van de vorm van de geest.

De zekerste en meest directe manier voor de wensgeest van een dode om te krijgen wat hij wil, is om in te stappen in, permanent of tijdelijk, het levende lichaam; dat wil zeggen, om hem te obsederen. De begeertespook van de dode man krijgt zijn voedsel niet op dezelfde manier als het alleen contact met hem maakt alsof het hem obsedeert. Wanneer de wensgeest van de dode man alleen door contact voedt, is er een soort van osmotische of van een elektrolytische actie opgezet tussen het levende verlangen en de geest, door welke actie het levende verlangen wordt overgedragen van of door het lichaam van de levende man tot de begeertespook van de dode man. Wanneer het verlangensgeest van de dode man alleen door contact voedt, zet het een magnetische aantrekkingskracht op in de atmosfeer van de levende mens aan de kant van het lichaam of op de organen waardoor de overdracht van verlangen gemaakt moet worden, en de osmotisch of de elektrolytische actie duurt voort gedurende de gehele voedingsperiode. Dat wil zeggen, de begeerte-kwaliteit gaat verder als een stroom van energie door tussenliggende materie van het lichaam van de levende mens naar de begeerdichtgeest van de doden. Wanneer hij in contact is en zich voedt met de levende man, kan de wensgeest alle vijf zintuigen van de levende man gebruiken, maar deze voedt zich meestal alleen op twee van de zintuigen; dit zijn de zintuigen van smaak en gevoel.

Wanneer de verlangensgeest van de dode mens een ingang en bezetenheid bewerkstelligt en de actie van het levende lichaam van een mens aanstuurt, vervangt het de natuurlijke wens van de mens zijn eigen bijzondere intense begeeringsvorm en voorziet hij zichzelf van energie door de lichamelijke organen van de man. Als het verlangde spook van de dode man volledig in het bezit van het levende lichaam is, zal het fysieke lichaam zich gedragen als het dier dat het, als een begeeringsvorm, is. In bepaalde gevallen zal het fysieke lichaam de schijn aannemen van de dierlijke vorm van die begeerdichtspook. Het fysieke lichaam kan handelen en lijken op een zwijn, een stier, een zwijn, een wolf, een kat, een slang of een ander dier dat de aard van die bepaalde geest uitbeeldt. Ogen, mond, adem, kenmerken en houding van het lichaam zullen het laten zien.

De magnetische passage, door een osmotische of elektrolytische actie tussen het levende verlangen en de geest van de dode man, is wat smaak wordt genoemd en wat gevoel wordt genoemd. Het is smaak en gevoel gedragen naar een hogere macht, psychische smaak en psychisch gevoel. Deze psychische zintuigen zijn slechts een verfijning van of een innerlijke actie van de grove zintuigen van smaak en gevoel. De gulzigaard kan zijn maag tot het uiterste vullen, maar het fysieke voedsel alleen geeft geen voldoening aan de vleselijke wensgeest van een dode man die zich door hem voedt, zonder het gevoel van smaak. Smaak is een element, het essentiële voedsel in fysieke voeding. Smaak, het essentiële in het voedsel, wordt uit het voedsel getrokken en overgebracht, naar de begeerdichtheid door het gevoel van smaak. De smaak kan grof zijn zoals die van een gewone gemene veelvraat, of de verfijnde smaak van een ontwikkelde gourmand.

(Wordt vervolgd)